Ամէն տարի Գանատայի մէջ հոկտեմբերի երկրորդ երկուշաբթին կը նշուի իբրեւ Գոհաբանական Տօն (Thanksgiving Day)՝ օր մը, երբ ընտանիքներ դադար կ’առնեն իրենց առօրեայ զբաղումներուն մէջ՝ արտայայտելու իրենց գոհունակութիւնը եւ շնորհակալութիւնը Աստուծոյ եւ միմեանց։
Գոհաբանական տօնը Գանատայի մէջ ունի արմատներ, որոնք կ’երթան մինչեւ 16-րդ դար։ Ըստ պատմական վկայութիւններու՝ անգլիացի նաւապետ Մարտին Ֆրոբիշըրը (Martin Frobisher) 1578-ին Նիու ֆաունտլենտի մէջ (Newfoundland) պատարագ մը մատուցած էր, առ ի երախտագիտութիւն՝ Ատլանտեանով վտանգաւոր ճամբորդութենէն փրկուելուն համար։ Այս արարողութիւնը կը նկատուի գոհաբանական տօնի առաջին նշումը Գանատայի հողին վրայ։
Հետագային, երբ ֆրանսացի գաղութարարները եկան Գանատա, անոնք եւս գոհաբանական խնճոյքներ կը կազմակերպէին՝ Աստուծոյ շնորհակալութիւն յայտնելու բերքի առատութեան եւ նոր կեանքի հնարաւորութեան համար։ Տարիներու ընթացքին այս սովորութիւնը խորացաւ ու համազգային բնոյթ ստացաւ։
1879-ին, Գանատայի խորհրդարանը օրէնքով սահմանեց «Thanksgiving Day»-ը իբրեւ ազգային տօն՝ շնորհակալութիւն յայտնելու Աստուծոյ «բերքի պարգեւներուն եւ երկրի բարիքներուն» համար։ 1957-ին հաստատուեցաւ ներկայ օրէնքը, որով տօնը կը նշուի հոկտեմբերի երկրորդ երկուշաբթին։
Քրիստոնէական հաւատքին մէջ գոհութիւնը կեդրոնական տեղ ունի։ Սուրբ Գիրքին մէջ բազմաթիւ անգամներ կը հանդիպինք պատգամներու, որոնք մեզ կը հրաւիրեն գոհութիւն մատուցանելու Աստուծոյ՝ իբրեւ կեանքի մէջ ամէն բարիքի աղբիւրին։ Պօղոս առաքեալը կը գրէ. «Ամէն ինչի մէջ գոհացէ՛ք, որովհետեւ այս է Աստուծոյ կամքը ի Քրիստոս Յիսուս ձեզի համար» (Ա Թեսաղ. 5:18)։
Գոհաբանական տօնը առիթ մըն է վերագտնելու այդ հոգեւոր զգացումը՝ շնորհակալութիւնը ոչ միայն նիւթական բարիքներու համար, այլ նաեւ կեանքի, ընտանիքի, խաղաղութեան, սիրոյ եւ հաւատքի պարգեւներուն համար։ Եկեղեցւոյ մէջ գոհութեան աղօթքը միշտ կապուած է պատարագին, ուր հաւատացեալը կը խոստովանի, թէ ամէն ինչ Աստուծմէ է եւ անոր շնորհքներով կը պահուի։
Այս օրը, ուր շատեր կը նստին սեղանի շուրջ իրենց սիրելիներուն հետ, պէտք է վերածել ոչ թէ միայն ուտելու եւ հանգիստի օրուան, այլ իսկական հոգեւոր մտորումի ու առիթի, ուր մարդը կը գիտակցի իր ստացած պարգեւներուն համար եւ կը ձգտի նաեւ ուրիշներու հանդէպ առատաձեռն եւ շնորհակալ հոգի ցուցաբերել։
Գոհաբանական տօնը Գանատայի տարածքին միայն ազգային աւանդութիւն մը չէ, այլ նաեւ հաւատքի արտայայտութիւն։ Ան մեզի կը յիշեցնէ, որ կեանքը պարգեւ մըն է, եւ ամէն օր պէտք է ապրիլ շնորհակալ սրտով։ Ինչպէս հայ եկեղեցական աւանդութիւնը կը սորվեցնէ՝ «Շնորհակալ սիրտը միշտ խաղաղ է, որովհետեւ ան կը գիտակցի, որ ամէն ինչ Աստուծոյ ձեռքն է»։
Ուրեմն, այս գոհաբանական տօնին առիթով, բացի մեր սեղաններէն, բանանք նաեւ մեր սրտերը՝ գոհանալով Աստուծմէ եւ իրարու հանդէպ՝ սիրով եւ յարաբերութեամբ։
Thanksgiving Day – A Day of Awareness and Gratitude
Introduction
Every year, on the second Monday of October, Canada celebrates Thanksgiving Day — a day when families and friends pause from their daily routines to express gratitude toward God and one another. Yet this holiday is far more than a day of feasting and rest; it is deeply rooted in history, tradition, and faith.
A Historical Tradition Born of Gratitude
The origins of Thanksgiving in Canada go back to 1578, when the English explorer Martin Frobisher held a thanksgiving service in Newfoundland to thank God for his safe return from a perilous Atlantic voyage. This is considered the first recorded Thanksgiving celebration on Canadian soil.
Later, in the 17th century, French settlers in New France also held thanksgiving feasts to express gratitude to God for bountiful harvests and the blessings of a new life in the New World.
In 1879, the Parliament of Canada officially declared Thanksgiving Day as a national holiday to give thanks to Almighty God “for the bountiful harvest with which Canada has been blessed.” Since 1957, Thanksgiving has been observed on the second Monday of October.
From a Christian Perspective
In the Christian faith, gratitude is central to spiritual life. The Bible reminds us, “In everything give thanks; for this is the will of God in Christ Jesus for you” (1 Thessalonians 5:18). Gratitude is not merely a polite expression, but a way of living — a recognition that everything good ultimately comes from God.
Thanksgiving Day offers a spiritual opportunity to rediscover that sense of gratitude — not only for material blessings, but also for the gifts of life, family, faith, love, and peace. In the Divine Liturgy of the Armenian Church, the faithful continually proclaim: “We give thanks to You, O Lord, for all Your good gifts.”
Thankfulness as Reflection and Response
As families gather around the table on this day, it should become not only a time of celebration but also of reflection. A grateful heart is always generous; it sees God’s hand in all things and seeks to share goodness with others.
True thanksgiving should not be limited to one day a year, but should become a daily attitude of the heart. As Armenian Christian tradition teaches: “A thankful heart is always at peace, for it knows that all things are in God’s hands.”
Conclusion
Thanksgiving Day is not merely a national tradition, but also a profound expression of faith. It reminds us that life itself is a gift, and that even the smallest blessings — a smile, love, bread, or peace — deserve our gratitude.
This year again, as we open our tables, let us also open our hearts — giving thanks to God and to one another with love, faith, and humility.